Oli Otya!*

Het is alsof ik hier al veel langer ben dan vijf dagen, het was intensief om enorm veel nieuwe dingen in me op te nemen! Afgelopen vrijdag werd gevierd dat Uganda in 1962 onafhankelijk werd van Groot-Brittannië. Er was maar weinig van te merken in de stad: het leven gaat gewoon door! Voor de meeste artsen in het Hospice betekende het echter een dag vrij. Ik ben met Ruth (arts), Stuart (apotheker) en Caren (arts, ook vorige week gearriveerd) naar het centrum geweest. M’n allereerste ritje in de matatu! Dit is een busje dat je overal in de stad tegenkomt. Als je langs de kant van de weg gaat staan en je steekt je hand omhoog stopt er ongetwijfeld binnen de kortste keren een en kun je instappen. De busjes zijn bedoeld voor ongeveer 14 mensen en het record tot nu toe is 21. Moet kunnen toch? Ergens halverwege moet je betalen, dat gebeurt allemaal erg subtiel. Alle busjes rijden naar een taxistandplaats, met een onbeschrijflijke chaos als gevolg. Er zit vast een of ander systeem in, maar dat heb ik nog niet ontdekt…

Het centrum zelf is ook een belevenis. Overal waar je kijkt zijn mensen. Je moet enorm uitkijken om niet overhoop gereden te worden door matatu’s en boda’s. Er wordt veel gehandeld: overal lopen verkopers met snoep, kettinkjes, appels, nootjes, boekjes en allerlei ander spul en er is een enorme markt: semi-overdekt, donker en errug krap. Als blanke val je nogal op en je hoort continu ‘mzungu, how are you’, ‘mzungu, where are you going’ en ze willen je ook graag aanraken. Behoorlijk intimiderend de eerste keer, maar het went wel. Als je iets wil kopen of vragen, moet je altijd beginnen met ‘how are you’, anders wordt het erg onbeleefd gevonden. Iedereen is daar zo aan gewend dat sommige mensen al zeggen ‘I’m fine’, voordat je iets gevraagd hebt;)… We zijn ’s middags naar de grafheuvel voor de Buganda-koningen geweest, waar we door een gids rondgeleid werden en veel gehoord hebben over de geschiedenis van het belangrijkste volk in Uganda, de Buganda. (Ongeveer 20% van de bevolking hoort tot dit volk.)

Zaterdag was er een voetbalwedstrijd, in het kader van de ‘world hospice and palliative care day’. Er waren acht teams, ieder team vertegenwoordigde een organisatie die iets met palliatieve zorg te maken heeft. Wij (jawel, ik heb ook gevoetbald…) zijn tweede geworden van de poule. Halve finales werden geschrapt, omdat er geen tijd meer was.

Gisteren ben ik met Joanne naar de kerk geweest, naar de oudste kathedraal van Kampala: Namirembe Cathedral. Drie of vier kerkdiensten per ochtend, allemaal druk bezocht! De preek ging n.a.v. ‘je lichaam is een tempel van de Heilige Geest’ over hoe mensen moeten omgaan met borstkanker. Mensen leren dat niet op school of ergens anders, dus dan is de kerk de meest geschikte plaats. ’t Was in elk geval meer een college dan een preek;).

Vandaag werk ik in het hospice verder aan mijn researchproject. Het woord ‘hospice’ heeft een andere betekenis dan in Nederland: er zijn geen patiënten opgenomen. Het is meer een kantoor, waar vandaan vijf verschillende teams vertrekken om huisbezoeken te doen. Ieder team bestaat uit een arts, verpleegkundige en een chauffeur, soms met een student. Er is daarnaast een soort dagbehandeling, waar patiënten kunnen komen voor een check-up, of voor allerlei vragen. Een dag begint meestal rond half negen, met ‘prayers’: het zingen van wat (voor mij bekende!) liederen en gebed. Daarna vertrekken de teams. Dit gaat echt op z’n Afrikaans: kan zo een uur duren. Vanaf 13 uur komend de teams weer terug en wordt er een lunch geserveerd, bestaande uit Matoke (groene bananen) met een groundnutsaus. Vooralsnog niet echt mijn favoriet, maar misschien ga ik het nog eens lekker vinden. Valt echt als een blok steen in je maag. ’s Middags worden de visites uitgewerkt en allerlei andere klusjes gedaan en rond 17 uur is het tijd om naar huis te gaan. Morgen ga ik voor het eerst naar het Mulago Hospital, waar ook een van de teams actief is. Dit is ook de plek waar ik m’n onderzoek zal doen.

Nou, dit is weer genoeg voor vandaag! Het is trouwens heel leuk om al jullie berichtjes te lezen, super!

Groetjes! Willemien

(*Luganda voor ‘hallo’)