Webale nnyo!*

Hartelijk bedankt voor alle felicitaties voor m’n verjaardag! Het was inderdaad bijzonder om hier jarig te zijn. Van tevoren had ik me er niet veel bij voorgesteld, maar het is een heel feest geworden! De avond voor m’n verjaardag zijn we ter ere van het afscheid van een van m’n Duitse ‘huisgenoten’ en van mijn verjaardag uit eten geweest in een Ethiopisch restaurant. Op donderdagochtend was er een casuspresentatie in het Hospice, de hele groep heeft daar voor me gezongen! Daarna werden we met de artsen in Joanna’s kantoortje ‘ontboden’, want…. Dr. Mhoira had een heerlijke taart gebakken en had zelfs een cadeautje gekocht!!! Zo aardig! Sinds twee weken ga ik op donderdagavond naar een Bijbelstudiegroep, en ook daar hadden ze een taart gebakken, er stond zelfs in glazuur ‘happy birthday’ op. M’n eigen gebakken (zowaar goed gelukte) appeltaart heb ik vrijdag meegenomen naar het Mulago Hospital, werd erg gewaardeerd;)… Oftewel, zit vooral niet over mij in, er wordt supergoed voor me gezorgd!

Afgelopen weekend was heel bijzonder. Zaterdag heb ik de Nijl in Jinja van een heel andere kant bekeken: vanuit een raft! Met een groep van negen mensen, voornamelijk uit Hospice, zijn we ’s morgens vroeg naar Jinja gereden, om daar gedurende 30 km van de Nijl te genieten. We zaten met z’n zevenen plus een gids in een raft, twee gingen kajakken. Ik had nog nooit eerder geraft, dit was een heel nieuwe ervaring! Het was supergaaf, prachtig en spannend om met donderend geraas de stroomversnellingen te nemen. Deze ‘rapids’ hadden allerlei niveaus, van 1 (met een vaartje enkele decimeters dalen) tot 5 (Met donderend geraas, metershoge golven enkele meters dalen.). Voor een kleine impressie van hoe een gemiddelde stroomversnelling eruit ziet: er staan foto’s op m’n picasa van de Bujagalifalls... Onze boot was niet zo heel succesvol, we zijn vier keer omgeslagen! Soms al aan het begin van een ‘rapid’, dolle pret om de rest zwemmend te doen;)… Toevallig genoeg waren er in die dag nog twee andere Nederlanders: beide geneeskundestudenten uit Nijmegen, en een ervan kende ik al via CMF! Wat is de wereld toch klein…

Zondag heb ik een heerlijke dag gehad met Henk-Willem en Cocky van Dorp, die ik afgelopen zomer in Italië heb leren kennen. We zijn samen naar de kerk geweest, hebben de King’s Tomb bezocht, uitgebreid gedineerd in hun hotel en goede gesprekken gevoerd. Fijn om weer Nederlands te praten!

Natuurlijk heb ik ook nog wat in en rond het ziekenhuis uitgevoerd. M’n onderzoeksvoorstel is ingediend: een boekwerk van 23 kantjes, alsof ik een of ander nieuw medicijn ga uittesten in plaats van tien tot twintig patiënten interviewen… Het onderzoek gaat over de vraag welke factoren van invloed zijn op de wens van patiënten waar ze hun ‘end-of-life care’ willen krijgen. In Europa wordt aangenomen dat patiënten het liefst thuis willen zijn als er geen behandeling in het ziekenhuis meer mogelijk is, maar het is de vraag of dat hier ook zo is. Door middel van open vragen over allerlei individuele-, ziekte- en omgevingsfactoren hoop ik erachter te komen wat belangrijk voor hen is. Zal nog een hele klus worden, gelukkig helpt Dr Liz met de interviews en het vertalen! Ik ben benieuwd...

Totdat mijn onderzoek is goedgekeurd ga ik zowel in het Mulagohospital als met de Hospiceteams meelopen. Vandaag heb ik de ‘grote visite’ in het kankerinstituut in het ziekenhuis bijgewoond. Het kankerinstituut is in een relatief klein gebouwtje, met overal waar je kijkt patienten. We waren met een grote groep, drie artsen, drie studenten en verpleegkundigen. De Ugandese student werd echt de oren van het hoofd gevraagd, gelukkig werden de Nederlandse studenten ontzien... Ik leer hier veel, over de manier van denken, over de gezondheidszorg in het algemeen en natuurlijk over allerlei ziektebeelden die in Nederland niet voorkomen, zoals het kaposisarcoom.

Deze week geeft Dr. Mhoira veel les in Hospice, dus regel ik m’n eigen vervoer naar het ziekenhuis. Ik zag er een beetje tegenop om in m’n eentje met de matatu te reizen, maar het gaat prima! Over het algemeen ben ik met een uur van m’n kamer in het ziekenhuis: 20 minuten lopen, 15 minuten matatu, 5 minuten taxipark en nog een keer 15 minuten matatu. Er zijn altijd veel vriendelijke mensen die je de weg wel willen wijzen;)... Inmiddels heb ik ook een ritje gemaakt op een boda boda. Ik probeer het zoveel mogelijk te mijden, maar het kan erg handig zijn en het is ook best leuk moet ik zeggen...

Trouwens, ik heb weer wat foto’s op m’n website gezet! (http://picasaweb.google.com/willemienwesterhuis/KampalaUganda#)

Dat was het weer voor vandaag. Hartelijke groetjes en heel veel liefs,

Willemien


*Luganda voor ‘hartelijk bedankt!’