Twee mzungu’s, twee locals en tsetsevliegen

Ha allemaal!

Vorige week ben ik twee dagen (voor m’n gevoel een hele week) naar Murchison Falls geweest, een natuurpark in het noordwesten van Uganda. Prachtig!! Jacob, de Nederlandse student die ik in Jinja was tegengekomen zou gaan reizen met iemand die hij tegengekomen was in de bus en hij vroeg of ik mee wilde. Ja, duh!!! Uiteindelijk waren we met z’n vieren: Rachid en Hussain, twee superaardige Ugandezen, Jacob en ik. Om 3 uur ’s nachts werden we opgehaald in het Backpackershostel en reden we met volle vaart een zowaar rustig Kampala uit. Onderweg nog geprobeerd een poosje te slapen, totdat we op een bizarre weg kwamen met om de tien meter (en dat is niet overdreven!!) een ‘speedbump’. Dit duurde ongeveer 40 minuten, superirritant! Na dit niet bepaald zuinige rijden diende het volgende probleem zich aan: bijna geen benzine meer en in de verre omtrek geen benzinestation! Gelukkig was er in een dorpje iemand met een jerrycan met benzine, dit werd keurig via een trechter en een oude colafles (om de hoeveelheid te meten) in de auto gegoten. Natuurlijk wel twee keer zo duur, maar altijd nog beter dan de auto duwen.

Rond 9 uur waren we in het Murchison Falls park, waar we via een weg met overal bavianen en irritant veel stekende tsetse-vliegen ‘s morgens naar de ‘top of the falls’ zijn gereden. Onbeschrijflijk mooi! ’s Middags hebben we een boottocht gemaakt op de Nijl en genoten van allerlei wildlife op de oever: een olifant, krokodillen, hippo’s, visarenden, Kingfishers…. Bij de waterval keerden we om en we voeren voor een enorme regenbui uit terug naar het kamp. ’s Avonds geprobeerd om vier andere mensen voor een ‘gamedrive’ bij elkaar te sprokkelen om het een beetje betaalbaar te maken. Aanvankelijk leek dit niet te gaan lukken, maar toen wist de man-achter-de-bar wel iemand met een 4-wheel drive die ons tegen een redelijke prijs het park wilde laten zien. Na een nacht in een tent, mogelijk omringd door hippo’s en warthogs, ging de wekker weer om kwart voor 6. We hadden al een en ander aan wilde beesten gezien, maar het werd nog veel beter!!! Ongeveer op elke hoek een olifant, drie kuddes giraffen, buffels, allerlei soorten bokken, een jakhals en…. twee leeuwen, een mannetje en een vrouwtje. Zo mooi, ik heb echt genoten, voelde me intens gelukkig! Vrijdagmiddag na de lunch zijn we weer terug gecrost naar Kampala, onderweg nog twee mensen opgepikt die een vliegtuig moesten halen en een lekke band verwisseld.

Het was erg leuk om ook wat intensiever op te trekken met de Ugandezen. Zij hebben veel verteld over het leven in Uganda. Het leven is hier hard voor mensen. Een matatu-driver moet bijvoorbeeld elke dag 50.000 shilling afstaan aan de eigenaar van de auto, de benzine zelf betalen en dat terwijl het gemiddelde ritje 500-1000 shilling kost. De winst moeten de driver en de conductor met z’n tweeën delen… Ik snap wel dat ze ‘m zo vol mogelijk stouwen! ’s Avonds reden we op een rotonde waar het verkeer door de politie geregeld werd. Ineens waren alle agenten weg, ze waren achter iemand aangerend! Grote chaos als gevolg natuurlijk, maar kennelijk krijgen de agenten betaald als ze ‘slechteriken’ in de kraag vatten. Rachid zei subtiel dat mensen dus ’s avonds wel eens naar andere manieren moeten zoeken om in hun levensonderhoud te voorzien…

Afgelopen weekend ben ik op bezoek geweest bij Renske, die inmiddels al 2.5 jaar in een kindertehuis in een dorp verderop werkt. Prachtig kindertehuis, mooie familiekliniek en heerlijke knuffelkindjes. De levensverhalen van de knuffelkindjes zijn alleen minder ‘lief’. Niet te geloven wat sommige kinderen is aangedaan! Zondag zijn we naar de Kampala Pentecostal Church geweest, een belevenis op zich! ’s Middags heerlijk gerelaxed op een strandje aan het Victoriameer. En toen was het weer maandag en tijd voor Mulago Hospital!

Al met al is het leven hier dus dubbel: enerzijds kan je intens genieten van de natuur en van de mensen om je heen, maar er wordt veel zichtbaar en onzichtbaar geleden. Veel mensen die ik vertel dat de meeste mensen in Nederland niet in God geloven, snappen daar niets van. Hier is het bestaan van God gewoon een feit en iedereen, inclusief ikzelf, vertrouwt daar helemaal op. Ik ervaar hier ook echt de zorg van God, ik ben heel dankbaar voor alle prachtige mensen die ik tegenkom, voor een goede gezondheid en voor elke behouden trip door het verkeer van Kampala!

Inmiddels lijkt het of ik hier alleen maar leuke dingen doe, maar de meeste tijd spendeer ik toch wel in het ziekenhuis. Volgende update wordt wat meer klinisch!

Willemien