Jerono na Jerotich wa Kenya*

Twee weken sinds de vorige weblog en er is weer veel om over te vertellen! Allereerst voelen we ons inmiddels helemaal thuis in ons guesthouse. We hebben de boel een beetje schoon gemaakt en dat scheelde al heel wat. Omdat het water regelmatig uitvalt en het vaak naar chloor smaakt, zetten we al onze emmers buiten wanneer het regent, dus inmiddels hebben we een heerlijke voorraad met fris regenwater! Onze kleren wassen met de hand kunnen we inmiddels als de beste en we hebben uitgevonden dat ons kookstelletje ook als mini-oventje gebruikt kan worden. En ook niet onbelangrijk: we kunnen inmiddels koffie zetten met behulp van een thermoskan en een filterhouder van een plastic bakje waar de bodem uitgeknipt is. Alles went;)…

Op de zaterdag dat ik de vorige weblog had geplaatst hebben we nog het een en ander beleefd! We zaten net op tijd in de matatu terug naar Plateau toen het fors begon te regenen. Op de grote geasfalteerde weg ging het goed, maar toen we de minder goede weg naar Plateau opgingen was het een ander verhaal. We zijn met matatu en al van de weg afgegleden, een vervelend gevoel voor een control-freak als ik;)! Een deel van de 22 (…) passagiers stapte uit om te gaan duwen, maar wij moesten per se blijven zitten. Het lukte allemaal niet erg en het scheelde ook niet veel of we waren alsnog gekapseisd, omdat we te dicht bij een forse plas kwamen… Wij zijn daarna toch maar uitgestapt en hebben de rest gelopen. Dit niet meer, dachten wij! Wisten wij veel dat we diezelfde nacht nog weer terug zouden rijden naar Eldoret… Dit keer met de ‘ambulance’, omdat we een vrouw verwezen bij wie de bevalling niet vorderde en het ongeboren kind het ook niet erg leuk meer leek te vinden. De dokter was het weekend weg, dus kon er ook geen sectio in ons ziekenhuis plaatsvinden… Gelukkig is dat allemaal goed gegaan, zowel de reis als met de vrouw en haar kindje…

In het ziekenhuis is ook weer aardig wat gebeurd. Deze week waren we drie avond tot laat bezig, dus we maken ook wel wat uren… Overdag is het niet altijd even druk, met name als de zon schijnt nemen we heerlijk een lange lunchpauze. De omgeving is heel erg mooi, we proberen af en toe een flink eind te lopen. Dat vinden de Kenianen trouwens maar vreemd: waar ga je dan naartoe, als je niet echt een doel hebt? Tijdens een van de wandelingen waren we zo gebiologeerd door de zonsondergang dat we spontaan vergaten dat die ook tot gevolg heeft dat het donker wordt. Dat was flink doorlopen om voor donker thuis te zijn! Intussen hebben Alinda en ik beiden een paar bevallingen gedaan en assisteren we bij de sectio’s. We hebben veel mooie dingen meegemaakt, ook wat heftige. Een kindje was bijvoorbeeld al overleden in de baarmoeder en de moeder kreeg ook een forse nabloeding. Direct daarna kwam een vrouw in shock binnen die veel bloedverlies had gehad, gelukkig was er een soort manueel curettage apparaat. Verder zien we ook bijzondere pathologie, zoals een vrouw met een forse urethrasteen, een pasgeborene met totale syndactyly van handen en voeten, een kindje met AIDS en een forse longontsteking, die bijzonder snel opknapte met de goede antibiotica, een oudere vrouw met een lever tot in de onderbuik…

Ik kreeg al een paar keer de vraag hoe het hier gaat in de kerk. We zijn inmiddels twee keer geweest, de derde zondag lagen we nog op een oor, omdat we pas om 6 uur ’s morgens in bed lagen. De kerkdienst vindt plaats in een kleine, knusse kerk naast het ziekenhuis. In principe begint de dienst om tien uur en de eerste zondag waren wij er netjes om vijf voor tien, ruim drie kwartier voordat de dienst echt begon! De tweede keer waren we zelf niet vooruit te branden en kwamen we met een schuldig gevoel om kwart voor elf aan. Geen probleem, er was nog nauwelijks activiteit in de kerk… De dienst is in het Swahili, maar er kwam beide keren iemand bij ons zitten om af en toe wat te vertalen. We beginnen met veel zingen, wat heel erg mooi is! De eerste keer danste het koortje er ook bij, met moves die je niet zouden misstaan in de kroeg! Verder volgen de announcements, Bijbellezen en de preek. Hoe de dienst wordt afgesloten vind ik met name heel mooi: al zingend lopen we naar buiten, waar we iedereen een hand geven en in een kring, hand in hand, de zegen uitspreken: ‘May the grace of our Lord Jesus Christ and the love of God and the fellowship of the Holy Spirit be with us all, now and forever, amen!’ Daarna zijn er bijeenkomsten voor verschillende groepen, maar gaan wij naar huis voor een lekkere kop koffie…

Nog even wat losse dingetjes. We zitten hier behoorlijk afgesloten van alles wat er in de wereld gebeurt (behalve het WK dan…) en ook smsjes komen niet altijd aan… Nieuws uit Nederland is dus altijd welkom! Oja, bij de vorige weblog heb ik nog vier extra foto’s gezet, geeft een kleine impressie van de omgeving. Enne nog wat: ‘it is important to know your status’, dus ik heb me in ons geniale lab de HIV-testen laten uitleggen en meteen mezelf maar getest! Negatief, gelukkig…

Hartelijke groet!

Jerotich

* Alinda en Willemien uit Kenia. We hebben allebei een nieuwe Keniaanse naam gekregen, gerelateerd aan de tijd die we in Plateau aankwamen, namelijk de tijd dat respectievelijk de schapen en de koeien terug komen naar huis. (Rond half 7 ’s avonds.)